In SVW Talks nemen we onze tijd voor een uitgebreide babbel met de mensen achter de schermen van onze bloeiende werking. Zo betrekken we je graag bij het reilen en zeilen binnen onze mooie club.
Geniet van deze babbel met Vonneke, een levende legende in SVW-kringen (en ver daarbuiten).
Interviewer: “Vonneke, ik zou graag een interview doen met jou. Een soort van afscheidsinterview. Als eerbetoon. “
Vonneke: “Ik moet toch niet op de foto hé.”
Interviewer: “Eum, neen. Ik heb er wel nog eentje liggen.”
Vonneke: “Allé, wat wil je weten?”
Machtig toch hé. Ons Vonneke. Puur. Zonder veel show. Recht door zee. Kort en krachtig. Zo maken ze ze niet meer, denk ik dan. Schone madam, ons icoon van de kantine (en van nog veel meer). We gaan ze missen. Op haar 84ste zal ze haar laatste pint tappen voor SVW na (houd je vast) 34 jaar dienst.
Vonneke: “En ik was al eens gestopt op m’n 80ste. Maar na een mooi afscheidsfeest, begon ik me te bedenken. Ik vreesde toch het zwarte gat. En ik heb het me niet beklaagd dat ik er nog een aantal jaren heb bijgedaan. De voetbal is m’n tweede thuis. Maar nu wordt het toch wat zwaar.”
Hoe ben je eigenlijk in de voetbal beland? Had je er al een speciale band?
Vonneke: “Neen, ik had niets met voetbal. Ik was bazin van café ’t Brouwerijtje. Maar ik was dat wat beu. Gerard Vandorpe, die toen in de beheerraad zat, vroeg me of ik het zag zitten om de kantine van SVW uit te baten.”
Waarom heb je ja gezegd?
Vonneke: “Gewoon. Omdat het me leuk leek. Maar ik heb toch wel niet gedacht dat ik het 34 jaar ging doen. Ik deed er toen trouwens ook de was en de plas.”
Was er in het prille begin veel verschil met nu?
Vonneke: “Toch wel. Een kantine was toen toch nog wat meer café. Ook overdag kwamen er klanten. Een babbeltje doen. Een kaartje leggen. In het begin kwamen de klanten van m’n vroegere cafés gewoon mee. Er was vroeger ook meer respect bij de mensen. Kinderen moeten van mij nog altijd een ‘alstublieft’ en ‘dankjewel’ zeggen vooraleer ze iets kregen. Vroeger was dat evident. Nu jammer genoeg niet meer.”
Wat zal jou altijd bijblijven van die mooie periode?
Vonneke: “Tja, zoveel hé. De mensen. Ik ga dat het meeste missen. De mensen rondom mij. Ik heb veel gezien. Veel gehoord. Wat? Ha, je moet ook kunnen zwijgen hé (glimlach). Ik heb 33 trainers voor de eerste ploeg zien passeren (somde er een heel deel op). Ik heb nog Bodart zijn boterhammetjes gesmeerd. God, er is veel gebeurd op SVW in al die jaren.”
Wanneer ging jij blij naar huis na jouw werk in de kantine?
Vonneke: “Altijd. Ik heb me elke dag op de club gejeund. Bij de mensen zijn. Wat wil je nog meer?”
Je hebt ontelbare Stella’s getapt. Sloten koffie geserveerd. Maar wat dronk je eigenlijk zelf? We zagen je achter de toog zelden iets drinken.”
Vonneke: “Ik heb nooit dorst. Misschien een beetje koffie. In al die jaren heb ik geen druppel alcohol gedronken. Ik ben ooit heel lang geleden eens slecht geweest van een rode Martini. Sindsdien moest ik er niets meer van weten (lacht).”
Ga je je nu niet vervelen?
Vonneke: “Ik ben begonnen met breien. M’n familie komt ook vaak langs. En ik ga vaneigens ook nog langskomen op de club om te supporteren voor m’n kleinzonen David en Kenny en voor m’n achterkleinkinderen.”
Je bent al eens gestopt op jouw 80ste en herbegonnen. Mogen we ons aan een comeback verwachten op jouw 90ste?
Vonneke lacht smakelijk en gaat terug in den toog staan. Intussen kwamen de spelertjes van de U12 binnen voor een traktatie met frietjes door de trainers. Van Vonneke krijgen ze allemaal nog iets om te drinken. Maar eerst dankjewel zeggen, uiteraard … .
Vonneke: “Ik heb een schone tijd gehad. Een heel schone tijd.”
Wij ook, Vonneke. Het gaat je goed. En nogmaals: dikke merci.
Jürgen Boone 09/05/2023
